ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ ΚΥΜΑΤΑ

Ποίηση τι θα πει δεν ξέρω να ορίσω.

Μα την έχω «δει» και την έχω «βιώσει» ακόμα και στα πιο σκοτεινά μου.
Μια παρατήρηση είναι. Αφουγκράστηκα τη στιγμή και το παρόν εκείνο, τότε, μιας εποχής, μιας περιόδου.

Μπορεί όμως και όχι. Μπορεί και της ζωής μου όλης.
Γιατί κύματα που σκάνε μπορεί και να ξανάρθουν.

Τώρα όμως ξέρω… το μολύβι μου κρατώ για να τα «ζωγραφίσω».
Τολμώ. Τολμήστε το κι εσείς.
Η ψυχή θα σας εκπλήξει.
Όταν τη χτυπούν τα κύματα, ξέρει εκείνη από ποίηση.

Ανίκητη
Ο εσωτερικός μου αέρας
χτυπά σε τείχη πέτρινα.
Ανίκητη η κόλαση.
Ολόκληρος ο παιδικός αγγελικός στρατός μου
δεν μπορεί να δαμάσει την πύρινη λαίλαπα.
Άρπαξαν φωτιά και τα φτερά μας.